GALEGO 1º da ESO (aulagalegasn@gmail.com)

  Breve reportaxe no blog da biblioteca

OS LOBISHOMES NA TRADICIÓN ORAL GALEGA O lobishome ou lobo da xente é unha figira da mitoloxía popular galega profundamente asentada na tradición oral galega. A fada ou encantamento que adoitan ter os sétimos fillos, tamén poder ser consecuencia dunha maldición que lle botaron seus pais. Provoca que por un tempo se convertan en lobos tras envorcallarse na terra. Varios son os métodos que semellan ser eficaces para rachar coa fada: queimar a pel, facerlle unha ferida que sangue, ... Sobre a licantropía existen numerosas novelas, filmes e entre as máis destacadas a relacionada con Romasanta. ROMASANTA. O único lobishome documentado foi Manuel Branco Romasanta.  

CONTIDOS DA SEGUNDA AVALIACIÓN 1º ESO  UNIDADE 4 Léxico: sentido literal e figurado páx. 74 Ortografía: Sons e letras páx. 75  Gramática: Clases de oracións páx. 76-77 Literatura: Os xéneros literarios. páx. 80-81 Sociolingüística: As linguas latinas ou romances e as linguas da península páx. 86-87. UNIDADE 5 Ortografía páx. 99 O son do B e a grafía b. Gramática: O substantivo páx. 100 GRAMÁTICA  - VERBOS REGULARES páx. 263-264 Conxugar os verbos tempos e modos do verbo en galego.  UNIDADE 9:  -  PRONOMES PERSOAIS E NON PERSOAIS no blog e  páx. 182-183-184 - PRONOMES PERSOAIS  TÓNICOS E  ÁTONOS cadros no libro páx. 262. - COLOCACIÓN DOS PRONOMES ÁTONOS  Sobre a colocación dos pronomes átonos:  Nunca comeza o enunciado un pronome átono:  Énche me   o depósito. Díxen lle todo. Habitualmente irá detrás do verbo:  Quéro te. Existen catro excepcións :  - Oracións negativas ou desiderativas:  Non te quero / Oxalá te quixese. - Oracións subordinadas: Dixo que te quería/ se te quixese... / po

Por que me sae de dentro é un verso de Celso Emilio Ferreiro do seu coñecido poema Deitado fronte o mar que imos colgar a continuación: DEITADO FRENTE AO MAR Lingoa proletaria do meu pobo, eu fáloa porque sí, porque me gosta, porque me peta e quero e dame a gaña; porque me sai de dentro, alá do fondo dunha tristura aceda que me abrangue ao ver tantos patufos desleigados, pequenos mequetrefes sin raíces que ao por a garabata xa non saben afirmarse no amor dos devanceiros, falar a fala nai, a fala dos abos que temos mortos, e ser, co rostro erguido, mariñeiros, labregos do lingoaxe, remo i arado, proa e rella sempre. Eu fáloa porque sí, porque me gosta e quero estar cos meus, coa xente miña, perto dos homes bos que sofren longo unha historia contada noutra lingoa. Non falo pra os soberbios, non falo pra os ruis e poderosos, non falo pra os finchados, non falo pra os valeiros, non falo pra os estúpidos, que falo pra os que agoantan rexamente mentiras e inxusticias de cotío; pra