O problema do idioma en Galiza é un problema de cultura.
Estamos fartos desa cultura esterilizada que nos fan mamar por biberón. Nós
queremos mamar a cultura na propia teta. Pedimos garantías legais para o
desenvolvemento natural do noso espírito, porque queremos volver a presentarnos
dignamente no mundo, levando nas mans o ouro da nosa cultura (sabedoría
manifestada) para ofrendarllo ao acervo espiritual da Humanidade.
Castelao, Sempre en Galiza
1- Explica a metáfora que utiliza Castelao referida ao alimento e a cultura. Cres que é un alimento a cultura? Por que?
2- Que está reclamando Castelao neste texto cando di: "Pedimos garantías legais para o desenvolvemento natural do noso espírito..."?
A AMIZADE VERDADEIRA CO NOSO
A necesidade de buscar amigos non remata, nin moito
menos, na amizade inmediata esa que establece lazos persoais de lealdade e
confianza entre persoas máis ou menos próximas. A amizade tamén ten que saberse
proxectar cara ao noso entorno, ese que habitamos, que nos fai ser parte dunha
sociedade e que é algo máis que unha paisaxe entrañable, unha casa ou piso,
unha aldea, unha vila ou unha cidade determinada. Ser amigos da Terra, con maiúscula,
do lugar que nos legou unha identidade é tamén unha das necesidades que como
seres humanos precisamos para o noso desenvolvemento, para esa dimensión
colectiva que fai do ser humano un animal social. Non nacemos illados ou nunha
burbulla, nacemos nunha terra que nos ofrece, como se dun tesouro se tratase,
unha lingua distinta coa que comunicarnos cos demais e descodificar o universo
no que medramos. Para sermos nós temos que exercer unha amizade verdadeira co
noso, con aquilo que nos confire identidade ante o mundo.
1- Explica coas túas palabras como podemos exercer unha amizade verdadeira co noso entorno?
Maxicamente vello
eternamente novo...
A FALA
O idioma é a chave
coa que abrimos o mundo:
o salouco máis feble,
o pesar máis profundo.
O idioma é a vida,
o coitelo da dor,
o murmurio do vento,
a palabra de amor.
O idioma é o tempo,
é a voz dos avós
e ese breve ronsel
que deixaremos nós.
O idioma é un herdo,
patrimonio do pobo,
maxicamente vello,
eternamente novo.
O idioma é a patria,
a esencia máis nosa,
a creación común
meirande e poderosa.
O idioma é a forza
que nos xungue e sostén.
¡Se perdemos a fala
non seremos ninguén!
O idioma é o amor,
o latexo, a verdade,
a fonte da que agroma
a máis forte irmandade.
Renunciar ao idioma
é ser mudo e morrer.
¡Precisamos a lingua
se queremos vencer!
Manuel María.
ACTIVIDADES
1-Este poema está construído con metáforas. Unha metáfora é unha identificación con dous termos, un real e outro imaxinario por exemplo: Están as nubes chorando . O verbo chorar é metafórico, é o termo imaxinario, pois o seu termo real é chover. Identificamos chorar e chover grazas a algo que teñen en común caer pingas. Localiza e explica no poema tres desas metáforas o seu termo real e o seu imaxinario.
2- Hai tamén no poema de Manuel María unha antítese (contraste entre dous termos contrarios: Alto e baixo, por exemplo que podemos considerar un paradoxo, é dicir, algo aparentemente falto de lóxica, se es alto non parece lóxico que sexas baixo. Imos atopar a antítese ou paradoxo que hai no texto. Intenta explicar logo que nos quere dicir o poeta con esa figura.
3. Os catro versos finais do poema son unha conclusión cargada de intención. Que consello nos invita a seguir, por que motivo?
Comentarios